Anywhere the wind blows…

Hoi! Mijn examens zitten er op hier! Ik moet nog mijn laatste resultaat binnenkrijgen, maar ben er sowieso al door vanwege mijn essay over de Baltische staten en mijn mid-term test (het examen staat ‘slechts’ op 30% van het totaal aantal te verdienen punten).

Jaja, zoals ik al eerder heb vermeld vergt het een grote moeite om vaarwel te zeggen aan veel mensen. Ik geef toe dat het lastig is, maar het is nu eenmaal de keerzijde van de medaille. Zelfs de stoerste kerels hier hebben het moeilijk om hun tranen te bedwingen bij het vertrek van hun dierbaren. Ik heb toch nog genoten van deze laatste week en zal dat blijven doen zolang ik hier ben.

Vorige week was er de Farewell Party. Enkele studenten werden via een stemming verkozen voor verschillende categorieën. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen met een certificaat als ‘Biggest clown of Erasmus’. Of dit terecht is, laat ik in het midden.

De dag nadien zijn we de A.Le Coq brouwerij gaan bezoeken, gevolgd door een kortstondig bierproefmoment.

Dit weekend ben ik naar Viljandi geweest, een klein provinciestadje in het Zuidoosten van Estland. Myriam Luhakooder, een Estse schone die enkele jaren geleden van Nederlandse lessen werd voorzien door mijn mama in Ieper, is afkomstig van deze plek.

Ruïnes van een Middeleeuwse burcht

Voor de rest heb ik deze week nog een aantal museums bezocht in Tartu, die ik eigenlijk al lang geleden moest bezocht hebben maar om de een of andere reden niet toe gekomen ben.

Gisteren vond de laatste ESN-party plaats, waar we met 50 studenten op de zevende verdieping van het Nordea-bankgebouw verzamelden. De accommodatie beschikte over een sauna, biljarttafel, sofa’s, een dj en een bar: genoeg elementen dus om er een spetterend laatste feestje van te maken.

Deze avond gaan we met de Poolse studentengemeenschap dineren en erna naar een concertje. Veel zal ik hier niet meer uitsteken vermoed ik, aangezien het gros van mijn beste vrienden naar huis is vertrokken. Ik ben ook trots om jullie te vermelden dat er iets aan het bloeien is tussen mij en Eka Rostomashvili van Georgië. Dit is uiteraard een dubbeltje op zijn kant, maar laten we realistisch blijven en proberen om het hoofd koel te houden. Ik hoop dat de gevolgen niet overdreven doortastend zullen zijn.

Eka en mij

Dit is wellicht mijn laatste blogbericht dat ik hier zal schrijven, aangezien ik volgende week dinsdag huiswaarts keer en dus niet meer veel te vertellen zal hebben over deze laatste dagen. Toch zal ik na mijn thuiskomst een klein berichtje publiceren over hoe ik zal terugkijken op dit hele Erasmus-avontuur, want het is moeilijk om dat nu al als een afgelopen geheel te beschouwen.

Ik wil bij deze ook mijn ouders, Paul Declercq en Dominique Surmont, bedanken om mij ten allen tijde te steunen, zowel op financieel als moreel vlak, gedurende mijn verblijf hier. Echt waar, ik zal jullie dankbaar blijven om deze kans voor mij mogelijk te hebben gemaakt.

Tenslotte hoop ik op begrip te kunnen rekenen van familie en vrienden, en hoop dat ze er zich van bewust zullen zijn dat mijn eerste dagen thuis een niet te onderschatten kater met zich zal meebrengen.

Tot zeer binnenkort!!!!!!!!!!!!!!!!

United nations of Tartu…

De laatste weken weken heel wat emoties los. Je ziet mensen vertrekken waarmee je, ondanks deze relatief korte periode, bepaalde banden hebt gekweekt. Hoe je het draait of keert, ik denk dat het zelfs voor ieder psychisch evenwichtig persoon tot op een bepaald niveau enige inspanning zal vragen om de knop om te draaien eenmaal deze fantastische ervaring voorgoed tot het verleden zal behoren. Maar treuren hoor je mij hier niet. Mijn Italië-ervaring heeft me veel geleerd hieromtrent en was een perfecte ‘voorbereiding’ op wat hier komen zou. Toen had ik het nog stukken moeilijker om die ervaring los te laten, maar hier kan ik heel wat beter relativeren en merk nu dat het verleden niet dient om op te hemelen, doch eerder helpt om ervaringen in de toekomst te optimaliseren…

Mijn papers en essays zijn ingediend en ik heb nog drie examens te gaan (Russisch, Baltic Political History en History of the Russian Empire). Om jullie gerust te stellen: mijn resultaten zijn hier –al zeg ik het zelf- ver boven mijn verwachtingen. Ik ben er niet door met de hakken over de sloot, maar met een A (excellent/91-100%) of in meer zeldzame gevallen een B (very good/81-90%).

Naast mijn inspanningen voor school, die nu alweer fel aan het afzwakken zijn, bestond mijn week alweer uit een goed gevuld programma aan allerlei bezigheden. Vorige week maandagavond (01/12/08) was er het ‘Student Christmas Ball’.

Getooid in hun beste outfit begaven honderden studenten zich naar het concertgebouw Vanemuine voor een amusante avond. Verwacht geen technobeats of electropop, maar een bigband die met songs van het kaliber Sinatra de swingende koppels doorheen de concertzaal danst. En neen, ik had geen danspartner, laat staan dat ik een goede danser ben die weet op welk genre muziek welke dans te moeten uitvoeren, maar gelukkig vonden genoeg gewillige Estse jonkvrouwen het niet zo wreed om mijn ondeskundigheid met hen te delen. Daarna was er een afterparty in een oud gebouw, waar ik een Estse kerel heb ontmoet die een jaar geologie heeft gestudeerd in Leuven. Ik stond versteld dat ik perfect met hem kon communiceren in de Nederlandse taal: ongelooflijk dat iemand na één jaar Erasmus zich de taal van het gastland zo goed eigen kan maken.

Voor de rest bestond de week uit de reguliere lessen en ‘babbelavonden’; nu eens een intiem verjaardagsfeestje, dan weer op koffie- of theebezoek bij de een of de ander terwijl er een kaartje wordt gelegd. Tussen dat alles door naar de supermarkt gaan, de was en de plas doen, mijn flat opkuisen, wat museums aandoen, bezoekjes brengen aan de kerstmarkt en wat schoolwerk.

Vrijdag ben ik gaan schaatsen en zaterdag ben ik naar Otepää geweest. Deze kleine gemeente is dé place to be voor de winterliefhebbers in Estland, ook al beschikt de republiek niet over hoge bergtoppen. Eerst hebben we een grote tocht gemaakt door de besneeuwde bossen van die streek (wat me een soort van “Ardennengevoel” gaf) en daarna: de latten op! Voor een prikje hebben we ski’s gehuurd en enkele uren ons beste beentje voorgezet op de sneeuw. We beloonden onszelf met een kleine après-ski bestaande uit een warme kop glühwein en toen we thuiskwamen zijn we naar de laatste film van het filmfestival van Estland geweest: ‘Chocolate’, niets meer dan brute martial art en niets minder dan arty farty entertainment.

Maandag zijn we met een aantal gaan bowlen, na een bezoekje aan de Hessburger = de lokale McDonalds maar tienduizend keer beter en goedkoper! Twee spelletjes gespeeld, tweemaal gewonnen, dank u wel Sinterklaas! Daarna in contact gekomen met enkele 15-jarige hangjongeren: twee meisjes die voor hun leeftijd erg uitdagend waren gekleed, beladen met piercings en gekleurde haarlokken, een taaltje sprekend dat uit niet meer bestond dan ‘what the fuck’ en vergezeld van jongens die beslist nog een aantal jaren op hun eerste scheerbeurt zullen mogen wachten. Hilarisch!

Gisterenavond (dinsdag) zijn we gaan sleeën van de Toomemagi hill, de lokale heuvel. Daarna zijn we met de Belgische delegatie een ‘farewell dinner’ gaan verorberen in het Chinees restaurant. Ik was hier niet direct een grote voorstander van, maar goed, het was best wel een gezellig etentje, en tenminste zonder het alomtegenwoordige politieke gehakketak op onze Waalse vrienden.

Vanavond is er de officiële Farewell Party, georganiseerd door ESN (de internationale studentenclub die verantwoordelijk is voor de Erasmussers), morgenavond een verjaardagsfeestje van Dagmara, een Poolse vriendin, vrijdag zullen we heb Beer Museum bezoeken en dit weekend ga ik waarschijnlijk naar Vilnius…

Dus zoals je merkt, beste lezer, is het hier nog lang niet voorbij en blijf ik hier het beste van mezelf geven tot de laatste snik. Al geef ik toe dat ik jullie allen mis en van tijd tot tijd aan jullie denk, toch kijk ik er niet zo naar uit om opnieuw auto’s te zien rondrijden die gekenmerkt zijn door een witte plak met rode letters…

Tot ziens!